Obliczenia związane z datą i czasie

czas - zakresu od 0 do 1

Przedstawianie wyniku w standardowym formacie czasu

Istnieją dwie metody przedstawiania wyników w standardowym formacie czasu (godziny : minuty : sekundy). Można użyć operatora odejmowania (-) do obliczenia różnicy między wartościami czasu i wykonać jedną z poniższych czynności:

• Zastosuj do komórki kod formatu niestandardowego, wykonując następujące czynności:
  1. Zaznacz komórkę.
  2. Na karcie Narzędzia główne w grupie Liczba kliknij strzałkę obok pola Ogólne, a następnie pozycję Więcej formatów liczb.
  3. W oknie dialogowym Formatowanie komórek kliknij pozycję Niestandardowe na liście Kategoria, a następnie wybierz format niestandardowy w polu Typ.
• Sformatuj wartości czasu za pomocą funkcji TEKST.

Gdy używa się kodów formatu czasu, godziny nigdy nie przekraczają wartości 24, a minuty i sekundy nigdy nie przekraczają wartości 60.

Różnica w dniach

W tym przykładzie data rozpoczęcia znajduje się w komórce D9, a data zakończenia w komórce E9. Formuła jest w komórce F9. Parametr „d” zwraca liczbę pełnych dni między dwiema datami.

Różnica w tygodniach

W tym przykładzie data rozpoczęcia jest w komórce D13, a data zakończenia w komórce E13. Parametr „d” zwraca liczbę dni. Zwróć uwagę na /7 na końcu. Liczba dni jest dzielona przez 7, ponieważ tydzień ma 7 dni. Zwróć uwagę, że wynik także musi zostać sformatowany jako liczba. Naciśnij klawisze CTRL + 1. Następnie kliknij pozycję Liczbowe > Miejsca dziesiętne: 2.

Różnica w miesiącach

W tym przykładzie data rozpoczęcia jest w komórce D5, a data zakończenia w komórce E5. W tej formule parametr „m” zwraca liczbę pełnych miesięcy między dwoma dniami.

Różnica w latach

W tym przykładzie data rozpoczęcia jest w komórce D2, a data zakończenia w komórce E2. Parametr „y”zwraca liczbę pełnych lat między dwoma dniami.

Obliczanie wieku w skumulowanych latach, miesiącach i dniach

Można również obliczyć wiek lub staż pracy. Wynik może na przykład wynosić „2 lata, 4 miesiące, 5 dni”.

1. Użyj funkcji DATA.RÓŻNICA, aby obliczyć lata całkowite.

W tym przykładzie data rozpoczęcia jest w komórce D17, a data zakończenia w komórce E17. W tej formule parametr „y” zwraca liczbę pełnych lat między dwoma dniami.

2. Użyj funkcji DATA.RÓŻNICA z parametrem „ym”, aby obliczyć miesiące.

W innej komórce wprowadź formułę DATA.RÓŻNICA z parametrem „ym”. Parametr „ym” zwraca liczbę pozostałych miesięcy po upływie ostatniego pełnego roku.

3. Użyj innej formuły, aby znaleźć dni.

Teraz musimy znaleźć liczbę pozostałych dni. W tym celu napiszemy formułę innego rodzaju widoczną powyżej. Ta formuła odejmuje pierwszy dzień miesiąca końcowego (2016-05-01) od pierwotnej daty zakończenia w komórce E17 (2016-05-06). Działa to w ten sposób: Najpierw funkcja DATA tworzy datę 2016-05-01. Tworzy ją na podstawie roku w komórce E17 i miesiąca w komórce E17. Następnie 1 odzwierciedla pierwszy dzień tego miesiąca. Wynik funkcji DATA to 2016-05-01. Następnie odejmujemy go od pierwotnej daty zakończenia w komórce E17, czyli 2016-05-06. 2016-05-06 minus 2016-05-01 to 5 dni.

Uwaga : Nie zaleca się używania argumentu „md” funkcji DATA.RÓŻNICA, ponieważ może to spowodować obliczenie niedokładnych wyników.

4. Opcjonalnie: połącz trzy formuły w jedną.

Wszystkie trzy obliczenia możesz umieścić w jednej komórce, tak jak w tym przykładzie. Użyj znaku handlowego „i”, cudzysłowów i tekstu. To dłuższa formuła do wpisania, ale zawiera w sobie pozostałe. Porada: Naciśnij klawisze ALT+ENTER, aby umieścić podziały wiersza w formule. Dzięki temu będzie ona bardziej czytelna. Jeśli nie widzisz całej formuły, naciśnij klawisze CTRL+SHIFT+U.

Obliczenia związane z datą i czasem

Data w arkuszu kalkulacyjnym

W składni funkcji DATA występują następujące argumenty:

• Rok    Argument wymagany. Wartość argumentu rok może zawierać od jednej do czterech cyfr. Program Excel interpretuje argument rok zgodnie z systemem daty używanym na komputerze. Domyślnie program Microsoft Excel dla systemu Windows używa systemu daty 1900, co oznacza, że pierwsza data to 1 stycznia 1900 r.
• Miesiąc    Argument wymagany. Dodatnia lub ujemna liczba całkowita z zakresu od 1 do 12, która oznacza miesiąc roku (od stycznia do grudnia).
• Dzień    Argument wymagany. Dodatnia lub ujemna liczba całkowita z zakresu od 1 do 31, która oznacza dzień miesiąca.

Sprawdzian wiadomości - arkusz kalkulacyjny

Prezentacja danych za pomocą wykresów

Na wykresach są wyświetlane dane w formacie graficznym. Pozwala to zarówno Tobie, jak i Twoim odbiorcom na wizualne przedstawienie relacji między danymi. Podczas tworzenia wykresu można wybierać spośród wielu typów wykresów (takich jak wykres skumulowany kolumnowy lub wykres kołowy rozsunięty z efektem 3-W). Po utworzeniu wykresu możesz go dostosować, stosując szybkie układy i style wykresów.

Tworzenie wykresu

Wykresy można tworzyć w programach Excel, Word i PowerPoint. Jednak dane wykresu wprowadza się i zapisuje w arkuszu programu Excel. Wstawienie wykresu w programie Word lub PowerPoint powoduje otwarcie nowego arkusza w programie Excel. Podczas zapisywania dokumentu programu Word lub prezentacji programu PowerPoint zawierającej wykres dane źródłowe wykresu w programie Excel są automatycznie zapisywane w tym dokumencie lub tej prezentacji.

Funkcje warunkowe

Testowanie, czy określone warunki są spełnione, i logiczne porównywanie wyrażeń to operacje typowe dla wielu zadań. Do tworzenia formuł warunkowych służą funkcje ORAZ, LUB, NIE i JEŻELI.

Adresowanie względne, bezwzględne i mieszane

 ADRESOWANIE WZGLĘDNE 
Adresowanie to jest stosowane przez program, jako domyślne. Adresowanie to wykorzystuje relatywne położenie komórek względem siebie a nie ich konkretne adresy.

ADRESOWANIE BEZWZGLĘDNE 
W adresowaniu tym istotny jest konkretny adres komórki a nie jej położenie względem innych danych. Aby komórkę oznaczyć adresem bezwzględnym należy do adresu komórki wprowadzić dodatkowe oznaczenia w postaci symbolu $ np. $A$1. Takie adresowanie ma zastosowanie np. wtedy, gdy wartość jednej komórki odnosi się do kilku danych.

ADRESOWANIE MIESZANE 

Adresowanie mieszane jest połączeniem dwóch sposobów adresowania komórek - względnego i bezwzględnego. W wyniku adresowania mieszanego, w czasie kopiowania formuły zmienia sie tylko numer wiersza lub tylko nazwa kolumny.

Formatowanie tabeli

Obliczenia w Arkuszu Kalkulacyjnym

Wprowadzenie do Arkusza Kalkulacyjnego

KLASA 3 GIMNAZJUM

Edytor tekstu- zasady pracy

Animacja gif

GIF (ang. Graphics Interchange Format) – format pliku graficznego z kompresją bezstratną (opis niżej) stworzony w 1987 roku[1] przez firmę CompuServe. Pliki tego typu są powszechnie używane na stronach WWW, gdyż pozwalają na tworzenie animacji dwustanową przezroczystością.

Panuje powszechne przekonanie, iż format GIF obsługuje jedynie 256 kolorów na obraz, jednak odnosi się on do kolorów mogących występować w jednym bloku obrazu, a nie do całego obrazu. Dlatego też, używając większej liczby bloków możliwe jest zastosowanie formatu GIF do przechowywania (na przykład) fotografii bez straty na jej jakości / liczby kolorów. To przekonanie wzięło się z tego, że większość programów do obróbki grafiki rastrowej potrafi obsługiwać jedynie jeden blok na ramkę obrazu (a ówczesny sprzęt potrafił wyświetlać właśnie maksymalnie 256 kolorów na obraz). Ograniczenie wynika więc z niepełnej obsługi formatu, a nie z ograniczeń istniejących w nim samym.

Warstwy w obrazie

Obraz edytowany programem GIMP składa się z warstw. Każda warstwa jest niezależnym prostokątnym obrazem i posiada unikalną (w skali obrazu) nazwę. Warstwy leżą jedna na drugiej tworząc stos. Wymiary każdej z warstw mogą być dowolne: warstwa może być większa lub mniejsza od obrazu.

Zaznaczanie fragmentu obrazu w gimpie

Narzędzia zaznaczania pozwalają na zaznaczanie obszarów warstw i obrazów, umożliwiając pracę nad nimi. Obszary niezaznaczone pozostają niezmienione. Każde z narzędzi posiada swoje właściwości, ale mają też cechy wspólne. Te cechy wspólne są opisane poniżej; różnice opisano oddzielnie dla każdego narzędzia. Informacje, o „zaznaczeniu” można znaleźć na Zaznaczanie.

Istnieje siedem narzędzi zaznaczania:

Zaznaczenie prostokątne

Zaznaczenie eliptyczne

Zaznaczenie odręczne

Zaznaczenie rozmyte

Zaznaczenie według koloru

Inteligentne nożyce

Zaznaczenie pierwszego planu

Narzędzia w gimp

Program GIMP posiada duży wybór narzędzi służących do szybkiej realizacji takich prostych zadań, jak zaznaczenie lub rysowanie ścieżek. Opis narzędzi umieszczonych na pasku narzędzi programu GIMP znajduje się poniżej.

GIMP posiada szeroki wybór narzędzi, które pozwalają na realizację różnych zadań. Narzędzia te można podzielić na pięć grup: Narzędzia zaznaczania, które pozwalają wybrać lub zmodyfikować obszar obrazu, którego dotyczyć będą dalsze zmiany; Narzędzia rysownicze, które pozwalają na zmianę kolorów w wybranych częściach obrazu; Narzędzia przekształcania, które umożliwiają zmianę geometrii obrazu;vNarzędzia kolorów, pozwalające na zmianę rozkładu kolorów w całym obrazie; i Inne narzędzia, które nie pasują do żadnej z powyższych kategorii.

Grafika komputerowa - wprowadzenie

Grafika komputerowa – dziedzina informatyki zajmująca się wykorzystaniem technik komputerowych do celów wizualizacji artystycznej oraz wizualizacji rzeczywistości. Grafika komputerowa jest obecnie narzędziem powszechnie stosowanym w nauce, technice oraz rozrywce.

Edytor teksu. Zasady pracy z edytorem tekstu.

Komputer z zainstalowanym edytorem tekstu ma znacznie większe możliwości niż prosta maszyna do pisania. W przypadku maszyny każde uderzenie klawisza nanosi na papier jeden znak. Jeżeli popełnimy przy tym jakiś błąd lub zechcemy zmienić całe zdanie, musimy wszystko napisać od początku, bądż posłużyć się gumką.

Wszystko wygląda inaczej, jeśli do pisania używamy komputera. Każdy wprowadzony znak pojawi się najpierw na ekranie monitora. Wpisany tekst możemy w każdej chwili dowolnie modyfikować i wydrukować na papierze dopiero wtedy, gdy zakończymy wszelkie korekty i będziemy całkowicie zadowoleni z rezultatów naszej pracy. 

Edycja tekstu za pomocą komputera ma też inne zalety. Prostym kliknięciem myszy możemy dowolnie przenosić całe zdania i tak formatować całość, by zyskała ona na wydruku prawdziwie profesjonalny wygląd. 

Poza tym wszystko, co napisaliśmy możemy zachować na dysku, by w przyszłości móc go otworzyć i ponownie wykorzystać.

Dostępnych jest wiele edytorów tekstu, począwszy od prostego WordPada, który bezpłatnie otrzymujemy z Windows 95, skończywszy na profesjonalnych narzędziach, takich jak MS Word, czy WordPerfect. Niektóre z nich są oferowane jako część pakietu, czyli zestawu programów zawierających dodatkowo np.: arkusz kalkulacyjny, czy bazę danych.

Jednym z elementów interfejsu edytora to paski narzędzi - paski z przyciskami za pomocą których możemy szybciej wykonywać polecenia edytora.

Dowolny przycisk na pasku wciśniemy jeśli ustawimy się na nim kursorem myszki i klikniemy jej lewy klawisz.

Formaty plików graficznych

Formaty plików graficznych można podzielić na formaty przechowujące grafikę rastrową oraz formaty przechowujące grafikę wektorową. Z kolei formatyprzechowujące grafikę rastrową można podzielić na stosujące kompresję bezstratną, stosujące kompresję stratną oraz nie stosujące kompresji.

JPEG (ang. Joint Photographic Experts Group) – algorytm[1][2] stratnej kompresji grafiki rastrowej, wykorzystany w formacie plików graficznych o tej samej nazwie.

Motywacją do powstania tego standardu było ujednolicenie algorytmów kompresji obrazów monochromatycznych i kolorowych.

Format plików JPEG/JFIF obok formatów GIF i PNG jest najczęściej stosowanym formatem grafiki na stronach WWW. Typ MIME zarejestrowany dla tego formatu nosi nazwę image/jpeg i został zdefiniowany w RFC 1341 ↓.

Prace nad standardem rozpoczęły się w kwietniu 1983 roku w organizacji ISO. W 1986 roku z inicjatywy ISO oraz CCITT powstał zespół ekspertów nazwany Joint Photographic Experts Group (ang. Połączona Grupa Ekspertów Fotograficznych), który zjednoczył wysiłki różnych niezależnych grup.

Standard o nazwie ISO/IEC IS 10918-1 | ITU-T Recommendation T.81 został opublikowany w dwóch częściach w 1991 roku i definiował podstawowy (ang. baseline), sekwencyjny tryb kompresji stratnej, oparty na dyskretnej transformacie kosinusowej (DCT) oraz jego różne rozszerzenia:

Tryb progresywny kompresji, również oparty na DCT, przewidziany do wyświetlania obrazów w trakcie przesyłania danych. Efekt płynnie wyostrzającego się obrazu jest szczególnie dobrze widoczny przy użyciu szybkiego dekompresora i wolnej transmisji danych. Tryb ten zyskał rozpowszechnienie wraz z rozwojem Internetu.

Tryb hierarchiczny, pozwalający na zapis w jednym pliku tego samego obrazu jako sekwencji kadrów o różnych rozdzielczościach. Kolejne kadry są kodowane jako różnice względem kadrów poprzednich, o niższej rozdzielczości, a nie jako oddzielne obrazy, co zmniejsza rozmiar pliku. Tryb ten nie definiuje, która z metod kompresji ma zostać użyta. Tryb hierarchiczny umożliwia szybki podgląd obrazów bez czasochłonnej dekompresji obrazów o wysokiej rozdzielczości, co ma zastosowanie np. w fotografii cyfrowej.


GIF (ang. Graphics Interchange Format) – format pliku graficznego z kompresją bezstratną (opis niżej) stworzony w 1987 roku przez firmę CompuServe. Pliki tego typu są powszechnie używane na stronach WWW, gdyż pozwalają na tworzenie animacji
dwustanową przezroczystością.
Panuje powszechne przekonanie, iż format GIF obsługuje jedynie 256 kolorów na obraz, jednak odnosi się on do kolorów mogących występować w jednym bloku obrazu, a nie do całego obrazu. Dlatego też, używając większej liczby bloków możliwe jest zastosowanie formatu GIF do przechowywania (na przykład) fotografii bez straty na jej jakości / liczbie kolorów. To przekonanie wzięło się z tego, że większość programów do obróbki grafiki rastrowej potrafi obsługiwać jedynie jeden blok na ramkę obrazu (a ówczesny sprzęt potrafił wyświetlać właśnie maksymalnie 256 kolorów na obraz). Ograniczenie wynika więc z niepełnej obsługi formatu, a nie z ograniczeń istniejących w nim samym.
tiff
png

Grafika komputerowa - wprowadzenie

Grafika komputerowa – dziedzina informatyki zajmująca się wykorzystaniem technikkomputerowych do celów wizualizacji artystycznej oraz wizualizacji rzeczywistości.

Chociaż grafika komputerowa koncentruje się głównie na specjalistycznych algorytmach i strukturach danych, to jednak siłą rzeczy musi czerpać wiedzę z rzeczywistości. Na przykład, aby uzyskać obrazy fotorealistyczne, należy wiedzieć, jak w rzeczywistym świecie światło oddziałuje z przedmiotami. Podobnie, aby symulacja jazdy samochodem była jak najwierniejsza, należy wiedzieć, jak obiekty fizyczne ze sobą oddziałują.
Od lat dziewięćdziesiątych XX wieku grafika komputerowa jest też kolejną dyscypliną artystyczną. Nazywa się ją malarstwem cyfrowym a dzieła powstałe przy jej zastosowaniu grafiką cyfrową lub infografiką.

Grafika wektorowa (obiektowa) – jeden z dwóch podstawowych rodzajów grafiki komputerowej, w której obraz opisany jest za pomocą figur geometrycznych (w przypadku grafiki dwuwymiarowej) lub brył geometrycznych (w przypadku grafiki trójwymiarowej), umiejscowionych w matematycznie zdefiniowanym układzie współrzędnych, odpowiednio dwu- lub trójwymiarowym. Drugim z podstawowych typów grafiki komputerowej jest grafika rastrowa.

Grafika rastrowa – prezentacja obrazu za pomocą pionowo-poziomej siatki odpowiednio kolorowanych pikseli na monitorze komputera, drukarce lub innym urządzeniu wyjściowym.

Zarządzanie plikami i folderami

Plik - ciąg danych (inaczej zbiór danych) o skończonej długości, posiadający szereg atrybutów i stanowiący dla użytkownika systemu operacyjnego całość. Nazwa pliku nie należy do niego, lecz jest przechowywana w systemie plików.

folder – logiczna struktura organizacji danych na nośnikach pamięci.